Een paar recente foto’s van huis, perigourdine, zwembad, kippenhok en tuin, nog een poosje van mij

Nee, mijn dagen in Cours de Pile zijn dus nog niet geteld!

Ik vertel vrienden hier al jaren dat ik wil zorgen hier vóór mijn tachtigste verjaardag op te stappen, vooral met het oog op de bijna continue aandacht die de grote tuin van mij vraagt.  En dat terwijl mijn lijf er niet fitter op wordt en ik nu de enige ben die van het resultaat van mijn inspanningen geniet.  Sinds kort is daar echter verandering gekomen met de komst van Maya, een gepensioeneerde collega biologe in de buurt van de stad Banyuls  die medio 2010 kennismaking zocht met anderere Nederlandse biologen in Zuid-Frankrijk.   Wij raakten in contact, maar verloren elkaar uit het oog tot het begin van de zomer 2011, toen wij toevallig beiden zonder partner kwamen te staan en goede herinneringen aan onze ontmoeting koesterden.  Om een lang verhaal kort te maken, wij werden door elkaar geboeid wegens de vele overeenkomsten die wij in elkaar hadden aangetroffen en na een korte her-verkenning vroegen wij ons af of het niet de moeite zou zijn elkaar beter te leren kennen.  We zijn daarbij nu zover dat we ons afvragen of we onze wederzijdse huizen niet samen zouden kunnen bewonen.  Maya ’s huis staat in Montbolo, een bergdorp even ten Noorden van de Spaans – Franse gre ns,het mijne aan de Dordogne in de buurt van het Zuid-Franse Bergerac.  Voorlopig willen we deze toestand graag in stand houden, in ieder geval tot we definitievere plannen zouden gaan koesteren.  Maya deelt mijn liefde voor Villa Ostara en voelt zich erg thuis in het gebied van de Dordogne, waar ze reeds een kleine groep bekenden heeft wonen.  We gaan hier dus gezamenlijk mee verder.  Op reizen van en naar Montbolo gaat Frieda heel graag mee.

Vesta Immobilier, gevestigd in de Dordogne, bleek wel geïnteresseerd de verkoop van Villa OSTARA ter hand te nemen.  Het bedrijf doet in principe niet in bestaande huizen, maar houdt zich voornamelijk bezig met degelijke en goed gesuperviseerde nieuwbouw in Frankrijk t.b.v. een clientèle die voornamelijk uit Nederlanders en Engelsen bestaat.  Voorlopig heb ik dit plan even in de ijskast gezet.  Het is mogelijk daarop terug te komen in een later stadium.  Ik hoop op die manier nog een mooi aantal jaren met Maya in deze streek te kunnen blijven.

LINK:  www.vesta-immobilier.com

Dit is één van de mooiste herfsten die ik hier tot nu toe heb meegemaakt.  Een heel zonnige nazomer ging eraan vooraf, er viel niet veel regen en het heeft (nog) niet gestormd.  Het is hier nu net de “Indian summer” zoals bekend van foto’s uit de VS en Canada.  Hieronder is te zien wat ik daarmee bedoel.  Ook enkele foto’s van Frieda die haar favoriete tijdspasseringen demonstreert: (1) op alles en nog wat kluiven (een appel uit eigen tuin deze keer) en (2) zich in de nesten werken met een tuinslang die ze eindeloos om haar middel kan winden (om er vervolgens met moeite weer van los te komen).

Indian summer

Frieda eet een appel uit de tuin (l) en Frieda met eigen vlechtwerk van de tuinslang (r)

Deze tekening is de laatste middag voor mijn gastenboek gemaakt door Annika:

Mijn jongste dochter Marijke (geb.1967) profiteerde even van de Nederlandse herfstvacantie en kwam met haar drie dochters, Annika (geb. 2000), Wietske (geb. 2002) en Baukje (geb. 2005) per vliegtuig naar Bergerac om een aantal dagen (18 – 22 oktober) bij opa te logeren.  Intussen bracht Marijke’s vaste vriend Garmt een bezoek aan Spanje om een goede vriend op te halen die daar een wat langere vacantie had doorgebracht.

Het weer was redelijk goed, in ieder geval beter dan in Nederland, en de meiden wisten zich vooral in de tuin goed te amuseren.   Ze zochten er walnoten, kastanjes, steentjes om mee te spelen en kleine takjes dood hout om slaapnestjes voor insecten mee te bouwen. Tijdens minder goed weer verplaatste het speelterrein zich naar de keuken en werd opa verwend met heerlijke pannekoeken, omeletten, koekjes en (onder andere) pompoensoep.  Eindelijk slonk mijn voorraad eieren (van eigen kippen) in korte tijd weer eens aanzienlijk.  Om ook een culinaire bijdrage te leveren had ik zelf de dag van aankomst al voor een heerlijke tomatensoep gezorgd uit een wereld-soepenboek van de jaren 60.

We maakten ook een mooi tochtje naar het dorp La Roque – Gageac en genoten daar onder een fraai zonnetje van de sub-tropische plantengroei, een tochtje op de Dordogne met een “gabare” en een lunch op een terrasje langs het water.

Het was een drukke en rommelige week maar ik had het voor geen goud willen missen! 

Eén van de laatste dagen in opa’s tuin (foto’s door Marijke gemaakt met haar nieuwe iPod):

Ma fille la plus jeune, Marijke, née à Honiara en 1967, m’a visité pour quelques jours avec ses trois enfants.  Grace aux excellents conditions météorologiques, elles s’ont bien amusées dans le jardin.  C’était une visite réussie, parfois vivace et bien contrastée à la vie calme dont je m’ai habitué depuis les dernières années.  À bientôt! (photos prises par Marijke avec son incroyable nouveau iPod).